اخبار

باید بگویم تغییرات حاضر، یکی از بزرگ‌ترین به‌روز رسانی‌های هت‌تریک تاکنون است و مهم‌تر، هدف این تغییرات است؛ که افزایش گزینه‌های تاکتیکی با ایجاد بالانس بهتر بین سیستم‌ها و بخش‌های مختلف تیم می‌باشد. در این مقاله قصد دارم به جزئیات و منطق پشت این تغییرات بپردازم.

برای آن‌دسته از شما که علاقه‌ای به خواندن توضیحات مفصل ندارید، مقاله‌ی کوتاه‌تری نیز نوشته‌ام. و آنهایی که انگیزه‌ها و اهداف ما برای این تغییر را فراموش کرده‌اند، لطفاً مقاله‌ی قبلی در مورد این بهبود را مطالعه کنند - که ۲۴ فوریه ۲۰۱۰ (پنجم اسفندماه ۸۸) منتشر شد.

سهم بازیکنان وسط (هافبک‌ها، مدافعان و مهاجمان وسط)
یک قانون جدید برای سهم بازیکنان وسط (مدافعان وسط، هافبک‌های وسط و مهاجمان وسط) داریم.
- وقتی یک بازیکن تنها در پست وسط بازی می‌کند، سهم ۱۰۰ درصدی دارد.
- وقتی دو بازیکن در پست وسط بازی کنند، هر دو مقدرای از سهم خود را از دست می‌دهند.
- وقتی سه بازیکن در پست وسط بازی کنند، هر سه مقدار بیشتری از سهم خود را از دست می‌دهند.

منطق پشت این مورد، این است که وقتی بیش از یک بازیکن در یک منطقه بازی کنند، به یکدیگر تکیه می‌کنند و قادر نخواهند بود با تمام ظرفیت خود همکاری کنند. از آن‌جایی که آنها در فضای یکسانی از زمین مشارکت دارند، همه‌ی آنها تحت تأثیر این کاهش سهم قرار می‌گیرند، نه فقط یکی از آنها – درست مانند فوتبال واقعی.

این کاهش سهم، روی سهم کل بازیکنان بر عملکرد تیم نیز تأثیرگذار است (و نه فقط مهارت اصلی)، درست مانند کاهش ِ توانایی ِ «بازیکنانی که تغییر موقعیت داده‌اند».

به‌طور خلاصه: یک بازیکن تنها در یک موقعیت وسط (مدافع، هافبک و مهاجم وسط) سهم ۱۰۰ درصدی دارد. استفاده از دو بازیکن، به معنی کاهش سهم است (که بر هر دو اثرگذار است)، و استفاده از سه بازیکن، به معنی کاهش سهم بیشتری است (که بر هر سه اثر می‌گذارد).

میزان کاهش، برای همه‌ی پست‌ها یکسان نیست
قانون کاهش سهم برای همه‌ی پست‌های وسط در تیم کاربرد دارد اما اندازه‌ی این سهم‌ها با یکدیگر متفاوت است. کاهش سهم برای هافبک‌های وسط، حدوداً دو برابر مدافعان وسط است. برای مهاجمان، این کاهش تقریباً چیزی بین دو مقدار فوق است.

لازم به ذکر است که مدافعان و مهاجمان وسط، نوعی تقویت یا بهبود دریافت خواهند کرد (این مورد شامل هافبک‌ها نمی‌شود). این تقویت، هم‌ارز با کاهش سهمی است که دو بازیکن دریافت می‌کنند. و بدین معناست که استفاده از دو مهاجم یا دو مدافع، به همان خوبی سابق است. اطلاعات بیشتر در این خصوص، در ادامه در قسمت «تغییرات سهم بازیکن» آمده است.

کاهش متفاوت برای پست‌های وسط مختلف، نیاز به توازن بهتری دارد. برای مثال، در حال حاضر هافبک وسط قوی‌تر دو پستِ وسط دیگر است، بنابراین اگر کاهش سهم برای سه هافبک وسط، بزرگتر از سایر پست‌ها نباشد، به‌طور مثال انگیزه‌ی کافی برای استفاده از یک هافبک کنار به‌جای هافبک وسط سوم، وجود نخواهد داشت.

به‌طور خلاصه: میزان کاهش سهم برای هافبک‌ها بیشتر از مهاجمان و برای مهاجمان بیشتر از مدافعان است. همچنین باید بدانید که این کاهش بر سهم کل بازیکنان بر عملکرد تیم نیز تأثیرگذار است. هر چند کاهش سهم تأثیری بر ضربات ایستگاهی (مستقیم و غیرمستقیم) یا مهارت تاکتیکی تیم ندارد.

تیمی متعادل‌تر و یکدست‌تر
قانون کاهش سهم، یک اثر جانبی نیز دارد که باید به آن توجه کنید: یک بازیکن وسط مزخرف ممکن است عملکرد شما را بدتر کند اگر هم‌تیمی‌هایش در همان پست، خیلی بهتر از وی باشند.

این بدین علت است که «تاوان کاهش سهم»، همه‌ی بازیکنان یک پست خاص را تحت تأثیر قرار می‌دهد. یعنی کاهش سهم ناشی از بازیکن سوم (برای مثال) بزگتر از تقویتی است که باعث بهتر شدن کارها می‌شود. البته فکر کنم این آن چیزی نیست که باید از آن هراس داشته باشید: اگر از دو هافبک وسط کهکشانی استفاده کنید، هافبک سوم باید اقلاً در سطحی باشد که بتواند در کنار آنها بازی کند نه اینکه هافبکی باشد که حتی تیم‌های دسته ۱۰ هم از بازی دادنش شرمسارند! بنابراین چنین سناریوهایی نادر است.

این کاملاً منطقی و واقع‌گرایانه است. مثلاً اگر من به عنوان هافبک وسط در کنار اینیستا و ژاوی در بارسا بازی کنم، واضح است که بیشتر گند خواهم زد تا اینکه کمکی به تیم کرده باشم، حتی اگر خودم را بازیکن استانداردی فرض کرده باشم! در حقیقت، فکر کنم آنها به من خواهند گفت بهتر است بروم و پشت پرچم کرنر پنهان شوم ;)

با اینکه می‌گویم چنین مواردی خیلی کم اتفاق می‌افتد، اما یادتان باشد خیلی اهمیت دارد ترکیبی یکدست و متوازن روانه‌ی میدان کنید و حتی توجه داشته باشید که بازیکنان جانشین نیز به‌اندازه‌ی کافی مناسب باشند.

به‌طور خلاصه: اطمینان حاصل کنید که بازیکنانی که در پستِ وسط بازی می‌کنند (مدافعان وسط، مهاجمان وسط و هافبک‌های وسط) خیلی از نظر توانایی با هم تفاوت نداشته باشند و بازیکنان جانشین نیز به اندازه‌ی کافی مناسب باشند. زیرا یک بازیکن وسط مزخرف، ممکن است عملکرد شما را بدتر کند اگر هم‌تیمی‌هایش در همان پست، خیلی بهتر از وی باشند.

تجربه‌ی سیستم
می‌توانید در سه سیستم ۰-۵-۵، ۳-۲-۵ و ۳-۵-۲ تجربه کسب کنید و با ۲-۴-۴ نیز مثل سایر سیستم‌ها رفتار خواهد شد. از طرفی سیستم‌های افراطی (استفاده از بیش از سه مدافع وسط، بیش از سه هافبک وسط یا بیش از سه مهاجم مانند ۰-۳-۷ یا ۰-۶-۴) ابداً قابل استفاده نخواهند بود و این یعنی دیگر هرگز خطر از دست دادن تمرین به‌دلیل استفاده از سیستم‌های افراطی، شما را تهدید نخواهد کرد.

همچنین قادر خواهید بود که تجربه‌ی بازی با سیستم را اطراف «عالی» حفظ کنید (حداکثر فعلی). این حالت به سپری می‌ماند که تجربه‌ی بازی با چندین سیستم را به‌طور هم زمان در سطحی مناسب برای تیم شما نگه می‌دارد.

تجربه‌ی سیستم در سه سیستم جدید، از «ناچیز» آغاز می‌شود و برای ۲-۴-۴ از عالی آغاز می‌شود.

به‌طور خلاصه: می‌توانید در سه سیستم جدید، تجربه کسب کنید، و با ۲-۴-۴ نیز مثل سایر سیستم‌ها رفتار خواهد شد. همچنین حفظ تجربه برای تیمتان آسان‌تر خواهد بود، که این را مدیون سپری هستید که پشت «عالی» گذاشته‌ایم!

سردرگمی
وقتی ریسک سردرگمی در زمین مسابقه پیش می‌آید، تجربه‌ی سیستم، اهمیت بیشتر و تجربه‌ی تیمی اهمیت کمتری خواهد یافت (اما هنوز تأثیر دارد). به‌طور خاص، دیگر تجربه‌ی تیمی بالا، ضامن اجتناب از سردرگمی نخواهد بود.

ریسک وقوع سردرگمی در بازی تیمتان با کاهش تجربه‌ی سیستم (و تجربه‌ی تیمی) افزایش می‌یابد. به‌علاوه، این که بازیکنانتان تا چه حد سردرگم ظاهر شوند، نیز به سطح تجربه‌ی سیستم شما بستگی دارد. هرچه تجربه‌ی سیستم پایین‌تر باشد، بازیکنان بیشتر سردرگم بازی خواهند کرد.

اگر بازیکنانتان سردرگم شوند، بر عملکرد کل تیم تأثیر می‌گذارد و اثر سردرگمی برای بقیه‌ی بازی خواهد بود. هر چند مربی تیمتان ممکن است آن را در بین دو نیمه یا قبل از شروع وقت‌های اضافه، بهبود بخشد.

به‌طور خلاصه: تجربه‌ی سیستم، اهمیت بیشتری خواهد یافت هنگامی که سردرگمی به‌وجود می‌آید، و تجربه‌ی تیمی بالا، ضامن اجتناب از سردرگمی نخواهد بود. این که بازیکنانتان تا چه حد سردرگم ظاهر شوند، نیز به سطح تجربه‌ی سیستم شما بستگی دارد.

تغییرات سهم بازیکن
برای اینکه به هدفمان برسیم و توازن بهتری بین سیستم‌های مختلف برقرار شود، نیاز است تا در این بهبود، چند تغییر در سهم بازیکنان ایجاد کنیم. بعضی از این تغییرات همچنین لازم است تا توازن مربوط بین هافبک‌های وسط و سایر پست‌های استفاده کننده از قابلیت بازی‌سازی، حفظ شود. بنابراین رو به وسط کردن هافبک‌های کنار یا دفاعی کردن مهاجمان را مهم‌تر نمی‌کنیم وقتی که از قدرت هافبک‌های وسط کاسته‌ایم. فهرست کامل این تغییرات را در زیر مشاهده می‌کنید:

در مجموع
- مدافعان وسط و مهاجمان وسط از یک مزیت برخوردار می‌شوند. این مزیت هم‌ارز است با تاوان کاهش سهم دو بازیکن وسط. به یاد داشته باشید که این حالت برای مهاجمان تدافعی صادق نیست (توضیح در ادامه).

بازی‌سازی:
- هافبک‌های کنار، مدافعان وسط و مهاجمان تدافعی کمی از مهارت بازی‌سازی خود را از دست خواهند داد (به همان دلیلی که در بالا ذکر شد).

پاس:
- مهاجمان تدافعی ِ تکنیکی مهارت پاس خود را کمتر در وسط و بیشتر در عرض استفاده خواهند کرد. که کاهش ذکر شده، بیش از افزایش گفته شده است.
- مهاجمان تدافعی ِ غیرتکنیکی بیشتر شبیه تکنیکی‌ها خواهند بود. تنها تفاوت این است که تکنیکی‌ها اندکی بیشتر از مهارت پاس خود در عرض استفاده می‌کنند.

بازی در کنار:
- هافبک‌های کنار، مدافعان کنار و مهاجمان (مخصوصاً مهاجمان متمایل به کنار) کمی بیشتر از مهارت بازی در کنار خود استفاده خواهند کرد. غیر از مدافع کنار رو به وسط که کمتر از مهارت بازی در کنار خود استفاده خواهد نمود.

دفاع:
- هافبک‌های کنار تهاجمی و تدافعی، کمی بیشتر از مهارت دفاع خود استفاده خواهند کرد.
- هافبک‌های وسط رو به کنار، بیشتر از مهارت دفاع خود در کناره‌ها استفاده خواهند کرد.
- مدافعان کنار تدافعی، مقداری از دفاع در وسط را از دست می‌دهند.

دروازه‌بانی:
- دروازه‌بان‌ها اندکی کمتر از مهارت دروازه‌بانی خود در کناره‌ها و وسط استفاده خواهند کرد.

دلیل ِ دو مورد آخر نسبتاً به توازن مدافع وسط تنها مربوط است، که الان قوی است (به کمک دروازه‌بان و مدافعان کنار تدافعی) و با استفاده از امتیاز تنها بودن، حتی قوی‌تر نیز ظاهر خواهد شد. این حالت باعث می‌شود استفاده از دو مدافع وسط، کاملاً غیرجذاب یا حتی غیرضروری به‌نظر برسد.

به‌طور خلاصه: مدافعان وسط و مهاجمان وسط (نه مهاجمان تدافعی) از یک مزیت کلی بهره‌مند خواهند شد، برابر با تاوانی که دو بازیکن وسط می‌پردازند. سهم پاس برای مهاجمان تدافعی ِ تکنیکی، اندکی کمتر خواهد شد و همچنین بیش از اینکه در وسط باشد، در عرض گسترش خواهد یافت. هافبک‌های کنار، مدافعان کنار و مهاجمان، کمی بیشتر از مهارت بازی در کنار خود سود خواهند برد. دروازه‌بان، اندکی از سهم دروازه‌بانی خود را از دست خواهد داد.